Correlatie tussen sport- en werkmotivatie.
Kristoff Bogaerts is al meer dan 20 jaar een amateursporter. Hij traint elke dag 2 uur en dat zes van de zeven dagen, dus in alle bescheidenheid kan hij bevesign dat hij in behoorlijk goede vorm verkeert.
Hoe komt het dat sommige zich schijnbaar zonder moeite kunnen motiveren en andere zich naar het sporten moeten slepen?” Het antwoord op die vraag kan ik - gebaseerd op mijn persoonlijke ervaring - verklaren aan de hand van drie begrippen. Intrinsieke en extrinsieke motivatie en grid.
Van nature uit heb ik het geluk dat dat als ik niet beweeg ik vrij snel gewicht aankom, u leest het juist ik beschouw die eigenschap als iets positief. Want als ik altijd slank zou blijven onder alle omstandigheden zou ik de drang voor het sporten aanvankelijk misschien minder hebben.
Een ander geluk is dat ik een lichaam en geest heb welke zich vrij goed lenen tot fysieke inspanningen. Verder geniet ik van sporten net zoals ik hou van het proces dat gepaard gaat met creatie. Je zou dus kunnen zeggen dat mijn motivatie intrinsiek en extrinsiek in balans is.
De combinatie van deze prikkels en gevoelens zorgen ervoor dat mijn hersenen het hele gebeuren als interessant ervaren. Ze creëren als het ware een liefde voor het handelen en dat zorgt er zijn beurt voor dat wat ik doe als betekenis vol ervaar. Kortweg “grit”.
Grit is naar mijn gevoel iets dat je opbouwt aan de hand van de successen die je wel of niet ervaart. Zowel falen als succes kunnen bijdragen tot het hebben van grit. Want als we eerlijk zijn met ons zelf dan moeten we vaststellen dat niet elke handeling, project of dag een succes kan zijn. En dat is ok.
Op moeilijke dagen helpt sporten mij in het maken van een reflexie. Het is ook een manier om een slechte ervaring te overschrijven op mijn persoonlijke hard drive met een positieve. Op goede dagen merk ik dat ik tijdens het sporten vaak ideeën krijg doordat ik even afstand neem van waar ik mee bezig ben. Zoals een schilder naar achter stapt om zijn canvas te overschouwen.
